Ben Bir Ressamım

Ben kendi hayatının resmini çizen bir ressamım. Sadece kendi hayatının değil aslında, hayatın ta kendisini çiziyorum ben. Kendi kafamın içindeki hayatı. Herkes kendi kafasında ayrı yaşamıyor mu bu hayatı zaten? Herkes her durumu, her düşünceyi, her olayı ayrı değerlendirmiyor mu? Hepimiz almışız elimize bir fırça, koymuşuz karşımıza bir tuval; çiziyoruz. Önemli olan nedir sizce? Ne çizdiğimiz mi? Beni mutlu eden kendi küçük galerimdeki çeşitlilikti hep.

Her düşüncem, her duygum ayrı bir renk. Yeri gelince birkaçını birleştirip yeni duygular, yeni düşünceler de keşfedebiliyorum. Bu iyi bir fikir midir peki sizce? Farklı duygu ve düşünceleri birleştirmek, yeni şeyler ortaya çıkarmak... Bazen iyi oluyor, bazen kötü diyebilirim ben. Açık renkleri birleştirdiğimde her şey avantaja dönüşüyor; iyi duygular, iyi düşünceler bir araya gelince her şeyi pozitifleştiriyor. Koyu renkler ise birbirlerini boğuyorlar sanki, resmimdeki kasvet yutuyor beni. Ne kadar baksam da kestiremiyorum bazen, o an hangi renkte hissettiğimi. Bocalıyorum. Tuvale süremediğim milyonlarca renge bulanıyor elim. O an içinde olduğum duruma hangi renk uyardı acaba? Hangi renk tuvali doldursa tamamlanmış hissederdim?

Her şeyin resmini çizebilirim. Duygularını ifade etmeye, en uygun rengi bulmaya çalışan, bu aşamada milyonlarca renge dokunmuş, mozaik mucizeleri andıran ellerimi bile çizebilirim. Bu kararsız ellere bakan duygularımı ifade eden renkleri bulurum. Gri serpiştiririm biraz aralara, biraz beyaz, biraz siyah belki... Böylece anlarsınız siz de duygu geçişlerimi. Kararsızlığın bir rengi olsaydı tam da bu olmaz mıydı zaten?

Şu an aynı halk plajındayız belki de. Bu güneşli, aydınlık günde aynı kumların üzerinde oturuyor olabiliriz sizinle. Yakınlardaki bir plaj tenisi maçını izliyorsunuzdur büyük ihtimalle. Evimden getirdiğim oval kilimin üzerine oturmuş çiziyorum ben de. Sizin büyük ihtimalle açık maviye boyadığınız denizi, gökyüzünü gri görüyorum ben bugün. Önümüzdeki denizin dalgaları, köpüklene köpüklene bana geliyor sanki. Beni yutmaya geliyor. Sizin tozpembe neşeli kahkahalarınız toz grisi gibi süzülüyor kulaklarıma bugün. Tepemizdeki güneş ise cehennem kırmızısı.

Geçen hafta yağmur yağarken benimle birlikte parkta mıydınız, merak ediyorum. O gün parkta olan insanların çoğunun tuvali, görünce insanın içini üşüten türden renklere bulanmıştır büyük ihtimalle. Benim tuvalim açık maviydi o gün sanırım. Parlak gökyüzü, kara bulutların ardından kendini yeryüzüne salıyordu sanki o gün. Güneş bulutların arasından sızıyordu yüzümüze. Sabah yataktan kalkmayı reddedip pofuduk yorganına sarılmış ben gibi, siz gibi; onlarca koluyla kara bulutlara sarılmıştı sanki güneş. Şemsiyeme vuran yağmurun sesi plajdaki kahkahalardan daha tozpembeydi. Mutluydum ben o gün.

İzliyorum sizi bazen uzaktan, soygun öncesi bir mekânı gözetler gibi. Yeterince bilgi topladığımı düşündüğümde başlıyorum soyguna. İlham veriyorsunuz bana; siz, şehir, dünya... Yeni yeni renkleri keşfediyorum. Aynı olaylara farklı renklerden bakmayı öğreniyorum. Hatta bazen belirli renkleri kullanmaktan korkmamayı öğretiyorsunuz bana. Tuvale sürmekten korktuğum, yalnızca ellerime hapsolmuş o renkleri özgür bırakıyorsunuz. Eskiden yabancısı olduğum galerilerinizde kendinizi tanıtıyorsunuz sanki bana, siz de farkında olmadan. "Bırak" diyorsunuz, "bırak tuvallerime olan zenofobini. Biz o kadar da farklı değiliz. Ellerinde kalmış boyaları tuvaline sürmeye cesaret edersen aynı bile olabiliriz."

Hayatı çizen bir ressamım ben; gözlerim fırçam, aklım tuvalim. Her günümü, her saatimi, her anımı çiziyorum ben. Bu yüzden gösterin bana, yeni yerler gösterin, yeni duygular gösterin, kendinizi gösterin. Ve siz de çizin. Size özel o galeride sayısız rengi, sayısız duygu ve düşünceyi sergileyin. Belki de hayat, monoton hayatlarında sıkışıp kalmış, hep aynı tonlarda tablolar sergileyen galeriler için çok kısadır.