Omnia Sunt Communia

Flashfiction, 121 words, precicely; no more, no less!

Omnia Sunt Communia, μια ιστορία με 121 λέξεις ακριβώς, ούτε μία παραπάνω ούτε μία παρακάτω ούτε μία παραδίπλα:

"Μάθε να μοιράζεσαι", ήταν το μυστικό τους σύνθημα απ’ όταν ήντουσαν παιδούλες. Αν τις ρωτούσες, δεν ήξεραν να σου πουν πώς το είχαν σκεφτεί, αλλά ήταν αλήθεια· όλα τα μοιράζονταν κάποτε: κούκλες, ρούχα, βιβλία…

Ναι, μια φορά κι έναν καιρό, οι τρεις τους, ήταν αχώριστες· καλύτερα κι από αγαπημένες αδελφές.

Ώσπου ο Έρωτας, τούς έπαιξε βρώμικο παιχνίδι. Η κορμοστασιά του κούρου ήταν εκθαμβωτική. Η σμίλη θα έτρεμε στα χέρια του Φειδία, αν επιχειρούσε να αποθανατίσει σε πεντελικό μάρμαρο την άγρια ομορφιά του Λεύκιου.

Τον απόλαυσαν από κοινού, φυσικά. Ήταν μια παθιασμένη νύχτα, μα ώσπου να ξημερώσει, έτσι τα εξύφαναν οι Μοίρες που, η καθεμιά τους, τον ήθελε καταδικό της.

Η τιμωρία τους; Αποδείχτηκε, τελικά, ότι ο καλλονός προτιμούσε τις ανδρικές αγκαλιές.


(“Learn to share” had been their secret motto ever since they were little girls.
If you asked them, they couldn’t quite recall how it came to be, but it was true: they once shared everything—dolls, clothes, books...

Yes, once upon a time, the three of them were inseparable—closer than beloved sisters.

Until Eros played them a dirty trick.
The youth’s stature was blinding.
Even Phidias would have hesitated to immortalize in Pentelic marble the wild beauty of Leucius.

They enjoyed him together, naturally.
It was a night of passion, but by dawn, the Fates had spun it so that each of them wanted him for herself.

Their punishment?
It turned out that Leucius was drawn to the embrace of men.)